دایره گچی قفقازی؛ غمِ بی‌عدالتی و نابرابری بدون احساس پوچی
گاهی به دعوت هنرمندان محترم به دیدن تئاتر می‌روم. این بار به‌اتفاق هنرمندان خوشنام کانال سینما گفتگو “دایره گچی قفقازی ” را دیدم.
اثری از «برشت» را در حالی می‌شود روی صحنه تئاتر یک اجرای خوب و حرفه‌ای داشت که با درک درست از شخصیت” برشت “و با اعتقاد و وفاداری به دیدگاه‌ها و روش‌های او و با روش خلاقانه و نوین از مسیر اصلی منحرف نشد.
“برشت” صحنه تئاتر را وسیله‌ای برای تفنن و سرگرمی نمی‌داند؛ بلکه معتقد است تماشاگر، با نمایشنامه او در بطن جامعه خودش قرار می‌گیرد و به بهانه روایت داستان صحنه، وقایع جامعه روز خود را به قضاوت می‌نشیند. جایگزین‌کردن عقل تماشاگر در لحظات خاص بجای تکیه بر احساسات برگرفته از نمایش از ویژگی‌های” برشت” است که فاصله‌گذاری در تئاتر نام‌گرفته است. امیر دژاکام در اثر جدید خود ” دایره گچی قفقازی”دقیقاً خود را جاپای افکار و آرمان‌ها و سبک “برشت “آلمانی قرار داده و با استفاده از نیروهای جوان هنرجوی تئاتر، هم نمایشی درست و دقیق برای تماشاگر به روی صحنه برده، همه به هنرجویان، تئاتر را آموزش داده، هم اینکه تماشاگر را به دنیای واقعی اطراف خود سوق داده است. تماشاگر نمی‌تواند نمایش را با لذت نگاه کند؛ اما با جامعه خود تطبیق ندهد، درحالی‌که غرق در روایت نمایش است ناگهان به‌سوی جغرافیای اطراف خود پرت می‌شود و احساس می‌کند بجای صحنه تئاتر، با صحنه زندگی واقعی و آدم‌های متفاوت و متناقض آن روبرو است و درباره وقایع و نظریه‌های سیاستمداران و حکمرانان و نادانان و شیوه‌های عدالت‌خواهی و برابری و مظلوم و ظالم به قضاوت می‌پردازد.
تفکر و تعمق، اصالت تئاتر است؛ اما سرگرمی و سطحی‌سازی آفت امروز صحنه تئاتر است. دژاکام با پیشینه آگاهانه و عمیق خود نه‌تنها خود از این ورطه فاصله گرفته، به هنرجویانی هم که آینده تئاتر را رقم می‌زنند اهمیت هویت و اصالتشان را گوشزد می‌کند. نمایش با شروع گرم و جذاب آغاز می‌شود و در همان ابتدا، ساده و روان از تماشاگر می‌خواهد شاهد روایت قصه‌ای ساده‌ای باشد؛ اما با خلاقیت و درایت کارگردان، داستان آرام‌آرام دلنشین و در میانه، دلچسب و جدی و در پایان، تأثیرگذار و عمیق، درونیات تماشاگر را به وجد می‌آورد و با اینکه پر از غم و بی‌عدالتی و نابرابری است بدون احساس پوچی و ناامیدی با لذت به پایان می‌رسد. ویژگی دیگر نمایش امیر دژاکام این است که متناسب با پیام‌نمایش و به پیروی از سبک برشت، عدالت را میان بازیگران بخصوص هنرجویان تازه‌کار و سایر حرفه‌ای‌ها رعایت کرده و آشکار و پر رنگ نقش اول و یا دوم را به رخ نمی‌کشد به‌گونه‌ای که همه یکسان هستند مگر آنکه شخصیت حس را منتقل کند.
۵۷۵۷
هیچ دیدگاهی درج نشده - اولین نفر باشید